hellotamilcinema.com

வழக்கு எண் 18/9 : ஓரடி முன்னே... ஈரடி பின்னே...

http://www.hellotamilcinema.com/index.php 

WEDNESDAY, 23 MAY 2012 00:21

ADMINISTRATOR

HITS: 803

• PREV
• 1 of 2
• NEXT

சென்னையில் சிறப்புக்காட்சி பார்த்தவுடன் நண்பர்கள் சிலர் புகழ்ந்த வேகத்தில் படத்தைப் பார்த்தே ஆகவேண்டுமென்று தோன்றியது. பற்றாக்குறைக்கு, ‘என் நாற்பது ஆண்டுகால சினிமா வாழ்க்கையில் நான் பார்த்த சிறந்த படம் இதுதான்’ என்று பாரதிராஜாவும், பாலுமகேந்திரா ஒருபடி மேலே போய், ’நான் மாரடைப்பிலிருந்து தப்பி உயிர் பிழைத்ததே இப்படத்தைப் பார்க்கத்தான் என்று

நினைக்கிறேன்’ என்றெல்லாம் பேசியதாகக் கேள்விப்பட்ட போது எனது ஆர்வம் உச்சகட்டத்தை அடைந்தது.

சமீபத்தில் பார்க்கக் கிடைக்கிற உலகப்படங்கள் நம் இயக்குநர்களை தொந்தரவு செய்யத் தொடங்கியிருப்பதற்கான வெளிச்சக் கீற்றுகள் தமிழ் சினிமாவில் தெரியத் தொடங்கியிருக்கின்றன. குறிப்பாக கதை சொல்வதில் இயக்குநர்கள் மாற்றங்களைச் செய்யத் தொடங்கியிருக்கிறார்கள். அலைபாயுதேயில் மணிரத்னம், இன்று காலை 8மணி.. என்றெல்லாம் அலைபாய்ந்தார். உடனே பலரும் அதைப் பிடித்துக்கொண்டு தொங்கத் தொடங்கினார்கள். ஆனால் அதை அர்த்தப்பூர்வமாக யாரும் பயன்படுத்தவில்லை. முதன் முறையாக தமிழில் பாலாஜி சக்திவேல் கதைக்குத் தேவையான அல்லது இந்தக் கதைக்குப் பொருந்தக்கூடிய ஒரு கதைகூறலைப் பரிசோதித்திருக்கிறார். ஆனால் கதையைப் புத்திசாலித்தனமாகக் கூறிவிடுவது மட்டும் சினிமாவாகி விடுவதில்லையே?
உடனே உங்கள் மனக்குரல் (அதாங்க மைண்ட் வாய்ஸ்) ’இந்த விமர்சகர்கள் தொல்லை தாங்க முடியலப்பா! உருப்படியா படம் எடுக்க முயற்சிக்கிறதே சொற்பம். அவங்களையும் நொட்டை சொல்லியே ஓச்சுருவாங்க’ என்று சொல்வது கேட்காமல் இல்லை. ஆனால் இது குறை சொல்வதற்காகவே காத்திருப்பது அல்ல.  வழக்கமாக ஒரு எதிர்பார்ப்புள்ள படம் படுத்துவிட்டால், திரையுலகிற்குள் சக சினிமாக்காரர்கள் பலர் நிம்மதிப் பெருமூச்சு விடுவர், அதற்காகவே காத்திருந்தது போல்.

அதற்குப் பொறாமை தவிர வேறு காரணம் இருக்க முடியாது. ஆனால் சினிமாவிற்கு வெளியே என்னைப் போல் பலர், தமிழ் சினிமாவில் ஏதாவது பாய்ச்சல் நிகழ்ந்துவிடாதா? என்ற பதைப்பில் புதிய முயற்சிகளை எதிர் நோக்கியபடியே காத்திருக்கிறோம் என்பதால் தான் இத்தகைய கடுமையான அணுகுமுறை. இந்தப்படம் உண்மையிலேயே மிகவும் எதிர்பார்க்கப்பட்டதற்குக் காரணங்கள் சில உண்டு..

காதல் என்கிற மிக முக்கியமான படத்தை, கல்லூரி என்கிற எளிமையான சினிமாவை முயற்சித்த இயக்குநரின் அடுத்தபடம்...
இரண்டு வருடங்களாக எடுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்...
மிக முக்கியமாக, புதிய டிஜிட்டல் தொழில் நுட்பத்தில் முழுக்க எடுக்கப்படுகிற படம்.. அதிலும் பிரபலமான ஒளிப்பதிவாளர். இந்தப்படம் வெற்றி பெற்றால், டிஜிட்டல் தொழில்நுட்பம் பரவலாகும். குறைந்த மூலதனத்தில் புதிய இயக்குநர்கள் புதிய கதைகளோடு களமிறங்குவார்கள். ஒரு புதிய டிஜிட்டல் சகாப்தம் உருவாகக் கூடும் என்ற எதிர்பார்ப்புகளெல்லாம் மேலோங்கி இருந்தது. ஏனென்றால் டிஜிட்டல் தொழில் நுட்பம் பற்றி தமிழ்ச் சினிமா உலகில் குழப்பமான கருத்துக்கள் நிலவி வருகின்றன.
’என்னதான் தலை கீழாய் நின்றாலும் பிலிம்மில் படம் எடுப்பதற்கு இணை எதுவுமில்லை’...
’எடுக்கத் தெரிந்தவர்கள்தான் அதை வைத்து எடுக்க முடியும். நம் ஒளிப்பதிவாளர்களுக்கு இதைக் கையாளத் தெரியவில்லை என்பதுதான் பிரச்சனை’ என்று எதிரும் புதிருமாகப் பேசிவருகிறார்கள். பி.சி.ஸ்ரீராம் முழுதாக ஒரு படம் முயற்சித்தார். கமல்ஹாசன் ‘மும்பை எக்ஸ்பிரஸ்’ என்று எடுத்துப்பார்த்தார். சேரன் அவர் படத்தின் சில பகுதிகளை முயற்சித்துப் பார்த்தார். எதுவும் கைகூடாத நிலையில் இப்போது விஜய்மில்டன் ‘வழக்கு எண்ணில்’.
ஒளிப்பதிவில் இரண்டு பிரச்சனைகள் தென்பட்டன. ஒன்று படத்தின் தெளிவின்மை. புரொஜெக்சன் சரியில்லையோ என்று எண்ணும்படி.
எப்படியும் அது தொழில் நுட்பத்தின் கோளாறாகத்தான் இருக்கமுடியும். குறிப்பாக ஒளியமைப்பு. காட்சிகள் மிகவும் தட்டையாகத்(flat) தோன்றியதற்கு இதுதான் காரணமாக இருக்க வேண்டும்.  ஒளியமைப்புதான் திரையின் இரு பரிமாண வெளியில் முப்பரிமாணமான போலித் தோற்றத்தை உருவாக்குகிறது.

வழக்கு எண்ணிலோ வீடியோத் தன்மை அப்படியே தென்படுகிறது.  இரண்டாவது, யதார்த்தம் என்ற பெயரில் ’ப்ரேம்கள்’ பல இடங்களில்  மிகவும் தளர்வாகவும், சில இடங்களில் மிக நெரிசலாகவும் ஏனோ தானோவென்று தென்பட்டன. நாங்கள் வேண்டுமென்றேதான் அப்படி அமைத்தோம் என்றும் சொல்லலாம். ஆனால் யதார்த்தத்தில் ‘சினிமா யதார்த்தம்’ என்று ஒன்று உண்டு. அதாவது  சினிமாவில் என்ன செய்தாலும் ஒரு இயக்குநர் ‘யதார்த்தம் போன்ற’ ஒன்றைத்தான் முயற்சிக்கிறாரே தவிர புற உலகின் யதார்த்தத்தை அப்படியே பெயர்த்து வைத்துவிட முடிவதில்லை. நிஜக் கண்கள் பார்க்க இயலும் பெரும் பரப்பில் சினிமாவிற்கான ‘ப்ரேமை’  தேர்ந்தெடுக்கும்போதே, அங்கு ஒரு யதார்த்தம் ’செயற்கையாக’ கட்டமைக்கப்படுகிறதாகத்தான் அர்த்தமாகும். வழக்கு எண்ணில் காட்சிகள் ஒரு சினிமா அனுபவத்தைத் தரத் தவறிவிட்டன.

திரைக்கதையை ’அ–நேர்கோட்டு’ (non-linear ) பாணியில் சொல்வது போலவே, காமராவைக் கையாள்வதிலும் ஒரு ‘நான்–லீனியர்’ பாணி உண்டுதான். சிட்டி ஆஃப் காட் (City of God), பாட்டில் ஆஃப் அல்ஜீயர்ஸ் ( Battle of Algiers)  போன்ற படங்கள் அதன் உச்சத்தை தொட்டவை.   விஜய் மில்டன் கைக்குள் அடங்கும் கேமரா என்பதால் அபத்தமான கோணங்களில் சிலவற்றைக் காட்சிப்படுத்தியிருக்கிறார். குப்பை போடப் போனால் குப்பைத் தொட்டிக்குள்ளிருந்து கேமரா பார்ப்பது, பீரோவைத் திறந்தால் பீரோவுக்குள்ளிருந்து கேமரா பார்ப்பது என்பதாக இருந்ததை கண் இமைகளுக்குள்ளிருந்து கேமரா பார்ப்பதாக மில்டனின் கேமரா மெனக்கெட்டிருக்கிறது. இத்தகைய அபத்தமான கோணங்கள் பார்வையாளனின் சினிமா அனுபவத்தை எவ்வகையில் மேம்படுத்துகின்றன? அதுவும் ஒரு தீவிரமான கதையைச் சொல்ல முயற்சி செய்யும் சினிமாவில் இத்தகைய கேமரா கோணங்களும் அசைவுகளும் எவ்வளவு பாதகமாக முடியும் என்பதை ’வழக்கு எண்ணில்’ வெளிப்படையாகத் பார்க்க முடிந்தது.
இந்தப் படத்தின் இசை அமைப்பாளர் பிரசன்னா என்று அழைக்கப்படும் கிதார் பிரசன்னா. இதைக் கேள்விப்பட்டதிலிருந்தே எனக்கு படத்தைவிட இசையைப் பற்றிய எதிர்பார்ப்பு கூடுதலாக இருந்தது. அவருடைய இசை என்று தனியாக எதையும் கேட்டதில்லை என்றபோதும்,  உலகின் தலை சிறந்த கலைஞர்களுடன் இணைந்து இசை நிகழ்த்துபவர், கல்லூரி நாட்களிலிருந்து கிதாரை கர்நாடக இசைக்குப் பழக்கி பரிசோதனைகள் நிகழ்த்துபவர் என்ற வகையில் அவர் ஏதாவது செய்துவிடக்கூடும் என்று எதிர்பார்த்தேன்.
‘உன்னை யாருய்யா எதிர்பார்க்கச் சொன்னா?’ என்பதுபோல் இசை அமைந்திருந்தது. சினிமா இசை என்பதே பிடிபட்டதாகத் தெரியவில்லை. ‘வானத்தையே எட்டிப்பிடிப்பேன்..’ என்கிற நாலு வரிப்பாடல் தவிர சொல்லிக் கொள்ளும் படியாக எதுவும் நடந்துவிடவில்லை. அதுவும் அவருடையதா எனத் தெரியவில்லை. உலக சினிமாவில் பிண்ணனி இசை என்பது வெகுவாக மாறிவிட்டது என்பதை இயக்குநர்களும் இசையமைப்பாளர்களும் உணர்ந்ததாகத் தெரியவில்லை.
இன்னும் தீம் மீயூசிக் போட்டுக்கொண்டிருக்கிறார்கள் நம் இசை அமைப்பாளர்கள்.
குறிப்பாக எங்கு எவ்வளவு இசை வேண்டும் என்பதைச் சரியாகத் தீர்மானித்தாலே பாதிப் பிரச்சனைகள் தீர்ந்து விடும்.  பொதுவாகவே இசைக்கருவிகளில் விற்பன்னர்களாக இருப்பவர்கள், மிகச்சிறந்த இசையமைப்பாளர்களாக மிளிர்ந்ததாக எனக்கு நினைவில்லை, பண்டிட் ரவிசங்கர் உட்பட.

பதேர் பாஞ்சாலியில் அவரின் இசையை ஆஹா.. ஓஹோவென்று சிலாகிப்பவர்கள் உண்டு. ஆனால் அது ஏனென்று எனக்கு இன்றுவரை புரிவதில்லை. மேலும் மனதை மயக்கும் அவருடைய ஒரு இசைக் கோர்ப்பையும் நான் கேட்டதில்லை.
பொதுவாக செவ்வியல் இசையில், கருவியிசையில் மேதைகளாக விளங்குபவர்கள், ராக தாள கணக்கு வழக்குகளில் சிக்கித் தவிக்கும் நேரத்தில், திறந்த சன்னலின் வழியே  கேட்காமல் புகுந்து விடுகிற காற்றுப்போல, தன்னெழுச்சியாக தவழ்ந்து வரும் இசையைத் தவறவிடுபவர்களாகவே இருக்கிறார்கள். பிரசன்னாவுக்கு என்ன பிரச்சனையோ?

கதையும் மிக எளிதானதுதான். புதிய கதை என்று இருக்க வேண்டியதுமில்லை. ஒரு ஏழை, பாமரன் எல்லா இடங்களிலும் ஏமாற்றப்படுகிறான். வஞ்சிக்கப்படுகிறான். சீரழிந்த சமூக நிறுவனங்களின்  ஊடான அவன் பயணம் உணர்ச்சிகரமானது. ஆனால் அவனுக்கு அவ்வளவு பெரிய முன்கதை சொன்னவர் நாயகியை பற்றிச் சுருங்கச் சொல்லி நிறுத்திக் கொள்கிறார். அவனுடைய பழைய கதை படத்தின் மையத்தையும் தூக்கி நிறுத்த உதவவில்லை. மிக ஆரம்பத்திலேயே பலியாடாக மாறப்போகிறவன் இவன் தான் என்பதும் ஊகிக்கக் கூடியதாகி விடுகிறது. எதிர்பாரா அம்சம் அந்தப் பெண்ணின் எதிர்வினை மட்டுமே.

மொத்தத்தில் இப்போதும் பாலஜி சக்திவேலின் சிறந்த படமாக ‘காதல்’ தான் கண் முன் நிற்கிறது.

--இரா. பிரபாகர்.

indiaglitz - review Premalo Padithe

Premalo Padithe - Juxtaposing purity with depravity

IndiaGlitz  [Friday, May 04, 2012] 9 Comments

The strength of Premalo Padithe lies in the climax: Here suspense is neatly unravelled and a love story develops into an immortal affair.  This is a film where two underdogs are at the receiving end of circumstances.  The villains of the piece comprise of an alliance of police-politician-capitalist troika, at the other end of the spectrum are Venu (Sri) and Jyothi (Urmila Mahantha), two poverty-stricken youngsters.  Their lives are shattered by the actions of a lecherous Intermediate student, who doesn't know that they exist on earth. Venu works for an idli-maker, eats and sleeps by the roadside.  There is Jyothi, who is a domestic servant in an upscale gated community household.  An orphan, Venu sees in Jyothi, a soft-spoken, shy girl, a mother.  He soon falls in love with her. Even as he trembles at the thought of talking to her, there is an unsavoury story unfolding somewhere and the daughter of Jyothi's owner is at the centre of this story.  Aarthi (Manisha Yadav) has been befriended by Nitesh (Mithun Murali), a spoilt rich son.  After initial reluctance, Aarthi falls into Nitesh's trap and before she realizes, she has gone on an outing with him.  When she comes to know of his true colours, she tries hard to get rid of him.  But that is not to be easy. Herein lies the crux of the story.  The climax is about how an action of Nitish triggers a set of incidents that are a hard-hitting commentary on the depravity and inhumanity in our society (remember the climax is a real-life incident) and that are a moving portrayal of sacrifice and eternal love. Venu expresses a lot without uttering much.  The director manages to build a chemistry between the girl and the boy although they don't talk throughout.  In the end, the only sentence he says to her is, "Yennalu aina nee kosam nenu untanu".  In contrast with the pure and innocent world of Venu and Jyothi is that of Nitesh and Aarthi.  Aarthi is not floozy, but she is, like an ordinary middle-class girl, attracted to the charms of costly gadgets and expensive treats.  Nitesh represents the crooked mindset of uncultured youngsters. Everything said, Premalo Padithe is not very entertaining, although it is aesthetic.  That its nativity is un-Telugu is to state the obvious.  Yes, the director does deal the story with honesty and conviction, but the film cannot be sustained by an exalting climax alone. The four young actors do justice to their roles in their own way, with Sri emerging as the best one.  Urmila's innocent and homely look is a plus, while Manisha has the right body language to carry her role.  Mithun sounds every bit a soft villain. Technically, the film's cinematography by Vijay Milton is good, while Prasanna's BG is convincing.  The title song featuring Suresh Kondeti is inappropriate (much like the title) and the makers would do well to remove it urgently. The climax, for all its complexity and beauty, may not haunt you like the climax of Premisthe.  Watch the film without expectations and you may like it depending on your sensibilities. Released on: 4th May, 2012

Premalo Padithe (2012) movie-review

Telugu

The Times of India

Advanced Search »

Premalo Padithe (2012) movie-review
M Suganth, TNN, May 4, 2012, 10.24PM IST

A STILL FROM PREMALO PADITHE

Critic's Rating:  Cast: Sri, Urmila Mahanta, Mithun Murali, Manisha Yadav, Muthuraman Direction: Balaji Sakthivel Genre: Drama Avg Readers Rating: Rate this movie1 (Poor)1.5 (Below average)2 (Average)2.5 (Above average)3 (Watchable)3.5 (Good)4 (Very good)4.5 (Very good +)5 (Outstanding)

Trailer

Premalo Padithe: Premalo Padithe

Story: Venu (Sri), a worker at a street-side food shop, falls in love with Jothi (Urmila) who works as a maid at Arthi (Manisha)'s house. Meanwhile, Nitesh (Mithun), the school-going son of a minister's concubine, is trying hard to charm Arthi. What happens when Arthi comes to know of his ulterior motive, and how does this affect the lives of Venu and Jothi?

Movie Review: After a mediocre debut with Samurai, Balaji Sakthivelbowled us over with the trendsetting Kadhal. And, then, following the largely over-indulgent exercise that was Kalloori, he has bounced back and how!

Thematically, Premalo Padithe begs comparison with this year's Oscar-winning Iranian film, A Separation, which managed to be a relationship drama, a whodunit and a social commentary, all rolled into one. As in the Iranian film, here too, it is a maid who is victimized, but there all comparison ends.

Unlike the acclaimed Iranian film, in which the morality of the characters remains ambiguous, here we are provided with a set of characters whose motivations are very clear, save one — inspector Kumaravel (Muthuraman), who keeps you guessing about his intentions.

The film begins with his character grilling Jothi, the victim, and gradually unfolds through his interrogations of the prime suspect, Venu, and voluntary witness, Arthi. Throughout, Kumaravel remains a willing listener, always amiable, making the two confide in him without much prodding.Muthuraman plays this part with a deftness that would have one readily believe in his quest for the truth.

Call it nitpicking, but the director could very well have done away with the backgrounder showing how Velu ended up in Chennai. These scenes appear early on in the movie and while they make us empathise with his character, they also give you that uncomfortable feeling that you are in for yet another Angaadi Theru.

Thankfully, the director shifts focus from Venu to his romance, a subject matter which on paper might appear to follow the recent trend of the ragamuffin's courtship of his lady love (who, in fact, thinks he is no more than scum). But, as he did with Kadhal (which could have been summed up as just another rich girl-poor boy romance), the director presents this in a manner that feels very real and refreshing. Impressive, too, is his handling of the other track, between Arthi and Mithun, bringing to the fore the vacuous nature of their relationship.

And, the director is also able to extract wonderful performances from his entire cast. While Sri, as the good-hearted but misunderstood Venu, and Mithun, as the lecherous Nitesh, are totally convincing. But it is Urmila Mahanta's understated performance as Jothi that is the film's pivot.

Until the climax, you only get glimpses of her, in the background or along with the other characters. She rarely speaks in the film but Urmila, with her low key approach, makes sure that you take notice of Jothi every time she is in the frame.

With Kadhal, Balaji seemed to have found his style, which you could call cinema verite and you wouldn't be wrong. He seems to relish making his films look and feel as real as possible and here, his technical team is clearly up to the challenge.

Cinematographer Vijay Milton often takes a fly-on-the-wall approach and that only serves to make the film remarkably direct. And, despite shooting with a digital camera, he nearly manages to replicate the lustre of film using natural light to dazzling effect. The suitably effective score, by guitarist Prasanna (who makes his debut as a film composer), has two heartrending songs sung without any accompaniments which brilliantly underscore the poignant moments of the film.

Premalo Padithe Review _ vazhkku enn telugu

4 / 5 'Premalo Padithe' revitalizes the image of love films in the industry. Watch it for fabulous story, impeccable performances and smart direction.  - Haricharan Pudipeddi    Mon, 07 May 2012 1Comments Balaji Sakthivel definitely has a knack for handling love stories. He's done that in the past and continues to do so. He bowled us over with 'Premisthe' - a heart wrenching film few years back and follows it up with a superior, mature film 'Premalo Padithe (In Telugu) that not only heightens the bar set by the former but also shows the potential of this director who's just four films old. Loosely based on the Iranian film 'A Separation', PP is far from being called a rip-off of the former. Built on relationship drama, whodunit and social annotations, the film revolves around Venu, Jothi, Arthi and Mithun. Venu works at a street-side food stall and falls in love with Jothi, who works as a maid at Arthi's house. Arthi is passionately longed and wooed by Mithun, the son of a local Minister. When Arthi discovers the ulterior motive of Mithun, little did she anticipate the damage it may cause Venu and Jothi. What happens to Venu and Jothi forms the rest of the story. Unlike 'Premisthe', PP is mature in every other way that you can think of. The film is definitely slow after a point of time nevertheless it is so engrossing; you'd literally succumb to it. Hats off to the director for etching a picture that as realistic as one could imagine. No wonder the audience easily could relate to the characters. The performances were top class. Although most of the cast was new, one could barely feel that these characters were acting for the first time. Kudos to the director makes these debutant artists literally live in their roles instead of merely acting them. The director handles the helplessness of the school goers and their fascination for cell phones and attraction to each other based on money and lifestyle quite brilliantly. The recklessness, the sadism, the extravagance lifestyle, and elder's guilt in not providing time to children is something that every family relates with. The director once again deserves special appreciation for making each and every one of us in the audience to relate with his characters on-screen. In one line; PP is the kind of love story we all tend to ignore. It's time to put aside mushy romantic stories for a while and savor a love story that blossoms on the street. 4 / 5

Vazhakku enn Telugu - Premalo Padithe Movie Review

Premalo Padithe Movie Review

Updated on : May 04, 2012

23662

Views:

3.72/5

User Rating:

• Movie 
• Movie Review 
• Wallpaper 
• Gallery

Premalo Padithe Review – Vazhakku Enn 18  9 Tamil Movie Review, Rating, Premalo Padithe Telugu Film Review: Premisthe (Kadhal) fame director Balaji Sakthivel’s latest film Vazhakku Enn 18/9 was produced by director Linguswamy. This was dubbed in Telugu as Premalo Padithe by Suresh Kondeti. Here’s the review…

Listen Review: 

Premalo Padithe  

Story:

Venu (Sri) is a poor boy who works as a helper at a road side hotel. He falls in love with Jyothi (Urmila Mahantha), who works as servant maid in an apartment. When Venu decides to express his love for Jyothi unexpected things happen and she will be hospitalized and Venu is taken in to police custody. There is another love story in this film between Nitesh (Mithun Murali) and Aarthi (Manisha Yadav). This love story is the root cause for the trouble that has happened in the lives of Venu and Jyothi.

Analysis:

This film has realistic characters that we come across in our daily life. However, the setup doesn’t look fresh as most of the Tamil films these days have been dealing with such backdrops and characters. Director tried to make the narration look interesting by adding crime element. He partly succeeds in it.

First half of the film is very boring and uninteresting. The scenes between Venu and Jyothi don’t have the spark to excite the audience. Narration is very flat until interval and later the pace picks up with addition of contemporary elements like making MMS videos of teenage girls.

These scenes are poorly done and the film runs on a dull note. Slow screenplay has been one of the biggest problems for this film. Interesting things happen in the pre climax scenes and like every Tamil film, it ends on a tragic note. It is high time that Tamil filmmakers realize that they are being extremely monotonous. This type of tragic films might work with Tamil audience. Our audiences are no longer interested to watch Tamil flavored tragic romantic tales.

Performances:

This film is made with newcomers and they have done a pretty decent job. Urmila who played Jyothi delivered a superb performance. Sri is perfect in the role of a slum boy.

Technicalities:

Vazhakku Enn 18/9 is made on a low budget. But the quality of the film is very good. Cinematography stands out. Background score is nice. Editing is adequate. Director Balaji Shaktivel’s direction is decent, but there are many problems with the script, which lacks commercial appeal. Balaji previously made Premisthe on same lines and now he adds a crime element to that age old love story. Freshness is missing in this film. Entertainment is non existent.

Final Word:

If you like films with tragic endings then you may give a try at your leisure. Majority of Telugu audience like to watch entertaining films and therefore the success of this film remains doubtful. This film doesn’t have much to please the audience who watch out for feel good films. It may work in Tamil, but in Telugu, Premalo Padithe needs very good word of mouth to survive for few days.

Premalo Padithe Movie Rating: 2.5/5

Cast: Mithun, Sri, Urmila Mahanta, Manisha Yadav
Music: Prasanna
Producer: Suresh Kondeti
Director: Balaji Sakthivel 

A remake of Vazhakku Enn 18/9 in Malayalam

Vazhakku enn 18/9 - remake in malayam

• July 2, 2012 
• By Keerthy Ramachandran 
• DC 
• Kochi

A blockbuster Tamil movie is getting ready to be remade in Malayalam. Vazhakku Enn 18/9, a crime thriller starring newcomers Mithun, Sri, Urmila and Manish in the lead is now being remade as Black Butterflies in Malayalam.

With the renowned producer Rajaputhra Ranjith turning a filmmaker with this movie for the first time, lyricist-musician duo Anoop Menon-M.G.Sreekumar will work on the songs.

Produced by actor Maniyan Pillai Raju, Black Butterflies  like the Tamil Version, will introduce a string of debutants in the lead.

Theater Balcony

FROM THE HEART OF MALAYALAM FILMS…

http://theaterbalcony.com/2012/06/27/rajaputhra-ranjiths-directorial-debut-with-vazhakku-enn-189-remake/

Rajaputhra Ranjith’s directorial début with Vazhakku Enn 18/9 Remake

Noted producer Rajaputhra Ranjith turned director with the remake of the critically acclaimed Tamil crime thriller Vazhakku Enn 18/9. The film titled ‘Black Butterflies’ will be produced by the versatile actor Manian pilla Raju. 

கேபிள் சங்கர்- MAY 5, 2012

வழக்கு எண் :18/9 - கேபிள் சங்கர்- MAY 5, 2012

சில ஈரானிய படங்களைப் பார்க்கும் போது இது போல தமிழில் படங்கள் வராதா என்ற ஒரு ஏக்கம் சின்னதாய் மனதில் ஓடிக் கொண்டேயிருக்கும். இதோ அதை நிவர்த்தி செய்ய வந்திருக்கும் படம்.

தினமும் தினசரிகளில் பார்க்கும் செய்திதான் படத்தின் கதை. செய்தியாய் பாதிக்காத அக்கதை படமாய் விரியும் போது பகீரென்கிறது. முகத்தில் ஆசிட் ஊத்தப்பட்டு ரணகளமாய் ஆஸ்பத்திரிக்கு வந்து சேரும் வேலைக்கார பெண்ணிடமிருந்து கதை ஆரம்பிக்கிறது. அதே ஏரியாவில் ப்ளாட்பாரக்கடையில் வேலைப் பார்க்கும் வேலுவின் மீது அப்பெண்ணின் அம்மா சந்தேகப்பட, அவனைக் கூட்டி வந்து விசாரணை செய்கிறார்கள். இது ஒரு எபிசோட். இன்னொரு எபிசோட் அந்த பெண் வேலைப் பார்க்கும் வீட்டில் உள்ள பெண் தன்னுடன் ப்ளிரிட் செய்தவனும், ஆபாச வீடியோ எடுத்தவனுமான மேல் வீட்டுப் பையன் தான் செய்திருக்க வேண்டும் என்று சொல்கிறாள். இரண்டையும் விசாரித்த போலீஸ் என்ன செய்தது? கோர்ட்டுக்கு போகும் வழக்கு எண் 18/9ன் தீர்ப்பு என்ன என்பதுதான் கதை.

ஸ்ரீ எனும் புதுமுகம் தான் ப்ளாட்பாரக்கடை இளைஞன். சட்டென நாம் எங்காவது பார்த்த முகம் போல ஞாபகம் வருவதை தவிர்க்க முடியவில்லை. ஓரிரு இடங்களில் அபரிமிதமான அழுகையும், அப்பாவித்தனைத்தையும் தவிர பாராட்டக் கூடிய நடிப்பு. அவரின் நண்பனாய் வரும் கூத்து கலை சிறுவனின் நடிப்பும், அவ்வப்போது கொடுக்கும் பஞ்ச்சுகளும் அட்டகாசம். மிக சீரியஸாய் போகும் படத்தில் கொஞ்சமே கொஞ்ச நேரம் ரிலாக்சேஷன்.

கதாநாயகிகளாய் வலம் வரும் வேலைக்காரப் பெண் ஊர்மிளாவின் முகமும், அவருடய காஸ்ட்யூமும் அவ்வளவு இயல்பு.  ஊர்மிளா வேலை செய்யும் வீட்டுக்கார பெண் மஹிமாவின் நடிப்பு ஓகே. மேல் வீட்டுப் பையனின் நடவடிக்கைகளைப் பார்த்து மயங்கிப் போய் என்ன செய்வது என்று புரியாமல் அவனுடன் ஈ.சி.ஆர்.போய் வரும் காட்சியிலும், தோழிகளுடன் அவனைப் பற்றி பேசும் காட்சியிலும் ஈர்க்கிறார்.

இன்ஸ்பெக்டர் குமரவேல். படத்தில் எல்லோரையும் தூக்கிச் சாப்பிட்டு விடும் படு யாதார்த்தமான நடிப்பு. மனுஷன் போலீஸ் இன்ஸ்பெக்டராகவே வாழ்ந்திருக்கிறார். அவ்வளவு இயல்பு. அவரது பாடி லேங்குவேஜ், டயலாக் டெலிவரி எல்லாமே படு சிறப்பு.

கேனான் 5டியில் ஒளிப்பதிவு செய்திருக்கிறார் விஜய் மில்டன். இப்படத்திற்கு இந்த டெக்னாலஜி படு பாந்தமாய் பொருந்துகிறது. கிட்டத்தட்ட நம் பக்கத்து வீட்டில் நடப்பதை கூடவே இருந்து பார்ப்பது  போன்றதொரு விஷுவல்கள். வாழ்த்துக்கள் விஜய். ப்ரசன்னாவின் பின்னணியிசை ஓகே.  அந்த வானத்தையே எட்டிப் பிடிப்பேன் பாடல் மனதை தொடவில்லை.

ஆரம்பக் காட்சிகளில் வரும் விபச்சாரப் பெண், அவளது தோழி, ப்ளாட்பாரக்கடை ஓனர்,  வேலைக்காரப் பெண்ணின் அம்மா, பணக்காரப் பெண்ணின் தோழிகள், அவளுடய அம்மா, அப்பா, போலீஸ் இன்ஸ்பெக்டர்,  முகம் காட்டாத அமைச்சர், என்று குட்டிக் குட்டிக் கேரக்டர்களுக்கு கூட முக்கியத்துவம் கொடுத்திருக்கிறார் இயக்குனர் பாலாஜி சக்திவேல். பல இடங்களில் வசனங்கள் கேரக்டர்கள் பேசுவதை விட வாய்ஸ் ஓவரில் சொல்லும் விஷயங்கள் சூப்பர். உதாரணமாய் இரண்டு விபச்சாரிகளும், பேசிக் கொண்டே நடக்க, அவர்களது பேச்சு எந்த ஏரியாவில் அவர்கள் இன்று நிற்க போவது என்றும் சாந்தி தியேட்டர் சப்வே என்று சொல்வது, இப்படி பல இடங்களில் கைதட்டல் வாங்குகிறது வசனங்கள். இன்றைய இளம்பெண்களின் ஆட்டிட்டியூடை பட்டவர்தனமாய் வெளிப்படுத்தியிருப்பது சூப்பர். பல இடங்களில் ஹீரோயின்களை விட அவளது தோழிகள் செம அழகாய் இருக்கிறார்கள்.இரண்டு தனித்தனி எபிசோடுகளாய் இருந்தாலும் அதை இணைக்கும் காட்சிகளை வைத்திருக்கும் இடங்கள் அருமை.

படம் நெடுக ப்ள்ஸ்களே நிறைய இருந்தாலும் ஆரம்பக் காட்சியில் தெரியும் லேசான டாக்குமெண்டரித்தனமும், க்ளைமாக்ஸில் வேலைக்கார ஹீரோயின் எடுக்கும் முடிவுக்கான தைரியத்தை எங்கிருந்து பெற்றாள்? ஹீரோவின் ப்ரெண்டு சொன்னதால் உடனே நம்பிவிடுவாளா? எங்கப்பா அப்படி எங்களை வளர்க்கவில்லை என்று சொல்லும் போது தான் அவளுக்கு அப்பா யார் என்ற கேள்வி எழுகிறது. ஒரே ஒரு காட்சியில் அவளுடய அம்மா மத்தவங்களுக்கு உதவி செய்தே இறந்து போனார் என்று புலம்புவதைத் தவிர வேறேதும் காட்சிகள் இல்லாத பட்சத்தில் புரியாமல் போக வாய்ப்பிருக்கிறது. மற்றபடி தமிழ் சினிமா சந்தோஷமாய், தைரியமாய், திமிருடன் காலரை தூக்கிக் கொண்டு திரிய வைத்திருக்கும் பாலாஜி சக்திவேலுக்கு நன்றிகள் பல. இம்மாதிரியான படங்கள் நன்றாக ஓடினால்தான் நல்ல படங்கள் நமக்கு கிடைக்கும். 

 வழக்கு எண்:18/9 – அருமை… அருமை.. அருமைய்யா
கேபிள் சங்கர்